/Булгадар Түдэвийн Галдан таны дурсгалд/

Хараач, энэ олон хүн гашуудан буйг. Хэн нэгний амнаас үг цухуйх ч сөхөөгүй тэд бодолд дарагдан, тэр аймшигт мөч хэзээ ирэх бол хэмээн айж сууна. Эмнэлгийн орон дээр хэвтэж буй та минь амьдралын төлөө тэмцэн хааяа нэг хөл гараа дээш хөдөлгөх ч дэргэд чинь бид байгааг мэдэж байгаа болов уу?

Өвөө, та бид 2 тийм ч дотно байгаагүй. Хүн аливаа зүйлийн хэр үнэ цэнэтэйг байхгүй болсон үед нь л мэддэг гэж үнэн юм. Зовж үзээгүй хүн жаргалын сайхныг мэддэггүй шиг, одоо л таны ямар хүндэлмээр хүн байсныг чинь ойлгож, одоо л энэ бүхний тухай бодон сууна. Яагаад вэ? Яагаад? Яагаад заавал энэ үед нь мэдэх ёстой гэж.

Амьд сэрүүн цагт нь таньтай ярилцаад, юу хийж ямар цаг хугацааг өнгөрүүлснийг чинь асуух хэрэгтэй байж. Гэтэл би одоо л таны тухай бодож, юу хийж байсныг чинь ойлгох гэж хичээж байна. Харамсалтай юм. Эцсийн эцэст цаг хугацаа өнгөрсөн бүхнийг хий хоосонд умбуулан алга болгочихсон байна шүү дээ.

Амар тайвандаа нойрс доо өвөө минь. Та энэ хорвоод хийх зүйлээ хийчихсэн хүн. Өөрийн амьдралаа та улс үндэстнийхээ соёлын төлөө, гэр бүлийнхээ төлөө, үр ачийнхаа төлөө зориулсан. Түүний хариуд олон хүн бүлээн нулимс унагах нь гарцаагүй.
Та минь одоо алсын нэгэн одны зүг аль хэдийн нисэн одоо биз дээ...

Баяртай, хүндэтгэн ёсолсон ач Зол-Эрдэнэ нь.
2010.09.02 19:23